Αυτή η αιχμηρή φωνή
Που βγαίνει από εκεί
και σε κάνει να θες να φύγεις
Νιώθω μοναξιά αλλά και πόνο
Γιατί αυτή η φωνή εισχωρεί στα σωθικά μου
και με διαπερνάει
Αυτή η χαοτική φωνή
Αυτή η βραχνή φωνή
που βγαίνει από εκεί
και σε κάνει να θες να φύγεις
Νιώθω περίεργα, αυτή η φωνή
Ίσως να βγαίνει από εδώ, ή από εκεί
Ίσως να βγαίνει από τα έγκατα της γης ή από παραπέρα
Προσπαθώ να την καταλάβω, να την νιώσω, να την αφουγκραστώ
Μα, δεν μπορώ, είναι μέσα μου
Με έχει καταβάλει
Αυτή η δυνατή φωνή
Αυτή η φρικιαστική φωνή
που βγαίνει από εκεί
και σε κάνει να θες να φύγεις
Την νιώθω
Τώρα, ναι
Μπορώ... Είναι κοντά μου
Είναι εγώ
Στίχοι: Στράτος Σ.
(Προσωπική συλογγή ποιημάτων-στίχων)
2 σχόλια:
Η ΦΩΝΗ
Η κούνια μου στηριζόταν στη βιβλιοθήκη,
Σκοτεινή Βαβέλ, όπου μυθιστόρημα, παραμύθι, επιστήμη
Όλα, η λατινική στάχτη κι η ελληνική σκόνη,
Έσμιγαν. Ήμουν ψηλός σαν ένα δίπτυχο.
Δύο φωνές μου μιλούσαν. Η μια επίβουλη και σταθερή,
Έλεγε: ''Η Γη είναι γλύκισμα γεμάτο γλύκα
Μπορώ (και η ηδονή σου θα 'ναι απεριόριστη!)
Να σου προσφέρω όρεξη μ' όμοιο μέγεθος''.
Κι η άλλη: ''Έλα! ω έλα στο ταξίδι των ονείρων,
Πέρα απ' το δυνατό, πέρα απ' το γνωστό!''
Και 'κείνη - εκεί τραγουδούσε όπως ο άνεμος στο γιαλό,
Στοιχειό που σιγόκλαιγε, κανείς δε ξέρει από πού ήρθε,
Που χαϊδεύει το αυτί κι ωστόσο το τρομάζει.
Σου αποκρίθηκα: ''Ναι! γλυκιά φωνή!'' Από τότε
Αλίμονο, είναι που χρονολογείται αυτό που να ειπωθεί μπορεί
Πληγή μου και πεπρωμένο μου. Πίσω απ' τα σκηνικά
Της απέραντης ύπαρξης, στο πιο μαύρο της αβύσσου,
Βλέπω καθαρά κόσμους μοναδικούς,
Και θύμα εκστατικό της διορατικής ματιάς μου
Σέρνω φίδια που δαγκώνουν τα υποδήματά μου.
Κι από 'κείνο τον καιρό, όμοιος με τους προφήτες,
Αγαπώ τόσο τρυφερά την έρημο και τη θάλασσα
Γελώ στα πένθη και κλαίω στις γιορτές,
Βρίσκω γεύση γλυκιά στο πιο πικρό κρασί
Και παίρνω πολύ συχνά τα γεγονότα για ψέμματα,
Και με τα μάτια στον ουρανό, μες στις τρύπες πέφτω.
Αλλά η φωνή με παρηγορεί και λέει: ''Φύλαξε τα όνειρά σου
Οι σοφοί δεν έχουν τόσο ωραία όσο οι τρελοί!''
'' Τα Άνθη του Κακού''
CHARLES BAUDELAIRE
Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η φωνή και μας ωθεί... στις ρίζες της ύπαρξής μας! Θυμήθηκα αμέσως τη "Φωνή" του Μπωντλαίρ... κι είπα να παραθέσω το ποίημα, το οποίο τα λέει όλα θεωρώ! Μου αρέσει γενικά η θεματολογία σου! Καλησπερίζω! Να τα λέμε...
Καλησπέρα!
Αυτή η φωνή... που πότε μας μιλάει γλυκά, κι πότε μας φωνάζει άγρια...
Σε ευχαριστώ πολύ.
Καλά να περνάς! :)
Δημοσίευση σχολίου