Λαίδη Λάζαρος (Sylvia Plath)

[...]
Αυτά είναι τα χέρια μου
Τα γόνατά μου.
Μπορεί να είμαι πετσί και κόκαλο,

Αλλά είμαι η ίδια, πανομοιότυπη γυναίκα.
Όταν συνέβη για πρώτη φορα ήμουνα δέκα.
Ήταν ατύχημα.

Τη δεύτερη σκόπευα
Να διαρκέσει και να μην ξαναγυρίσω πια.
Λικνιζόμουν κλειστή.

Σαν όστρακο.
Αναγκάστηκαν ξανά και ξανά να με φωνάξουν
Κι από πάνω μου να βγάλουν τα σκουλήκια σαν κολλώδη μαργαριτάρια.

Το να πεθαίνεις
Είναι μια τέχνη, όπως και κάθετι άλλο.
Εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά.

'Ετσι όπως το κάνω είναι σαν κόλαση.
Έτσι όπως το κάνω μοιάζει αληθινό.
Μπορείς να πείς ότι έχω το χάρισμα.

[...]

(Aπόσπασμα από το ποίημα της Sylvia Plath, «Λαίδη Λάζαρος»)

Αυτό το καιρό θα γράφω πολύ λιγότερο, από όσο έγραφα στις αρχές της δημιουργίας αυτού του blog. Αυτό θα συμβεί καταρχήν λόγω υποχρεώσεων της σχολής μου και βασικά στο οτι δεν θα βρίσκομαι στην Αθήνα. Θα ανανεώνω όμως όσο ποιο συχνά μπορώ των Player.

Σας αποχαιρετώ λοιπόν (προσωρινά..) με ένα από τα πιο αγαπημένα μου ποιήματα!

Καλό ξημέρωμα!