Σε λίγο βγαίνω κι εγώ... στο δρόμο

Καλησπέρα, καλησπέρα... σε όλους τους συμbloggers μου.

Χάθηκα λίγο αυτό το καιρό, αλλά έχω και εγώ την δικαιολογία μου. Εδώ κι κάποιες μέρες έχω αρχίσει μαθήματα οδήγησης κι το έχω ρίξει στο διάβασμα. Πολλά σήματα, περιορισμοί, απαγορεύσεις, πρόστιμα, σταμάτα, ξεκίνα, αναστροφή, βρεγμένο οδόστρωμα, διασταυρώσεις, συσσωρευτής, εκκινητής, προτεραιότητες, stop, διαβάσεις... κι άλλα τέτοια μηχανολογικά κι όχι μόνο, των σημάτων οδήγησης.

Σήμερα λοιπόν, στον player (σπάνιο, για το blog μου... χεχε) παίζει χαρούμενο τραγούδι (απο θέμα μουσικής τουλάχιστον). Είναι μια χαρούμενη μέρα για έμενα γιατί έδινα εξετάσεις σήμερα πρώτη φορά κι κατάφερα να περάσω τα σήματα οδήγησης με άριστα (30/30 στις ερωτήσεις) κι με διάβασμα ελάχιστων ημερών κι μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα (λόγω του ότι απο τα Χριστούγεννα κι μετά, θα πρέπει να φύγω για την Πάτρα για την σχολή μου κι δεν θα είμαι στην Αθήνα να συνεχίσω τα μαθήματα, έτσι τα κάνω λίγο ταχύρυθμα).

Με αυτό το τρόπο λοιπόν, πάει το πρώτο μέρος των μαθημάτων. Τώρα μπαίνουμε στα βασικά, κι ξεκινάω το πρακτικό μέρος της οδήγησης αυτοκινήτου.

Όπου να 'ναι βγαίνω κι εγώ... στο δρόμο!

Ωραίο μάθημα στα χαμένα παιδιά

Ωραία παιδιά κατάχαμα κυλάει
το πιο ωραίο ρόδο απ' το στεφάνι σας
αδράξτε κάθε τι που προσπερνάει
μα αν σε βιτρίνα εμπρός βρεθεί η χάρη σας
ή σε γκισέ φυλάξτε το τομάρι σας
(θυμάστε Κολε Ντε Καγιέ τον λέγανε)
το άσυλο εμπιστεύτηκε ναι σαν κι εσάς,
σημάδεψε ο μπάτσος και τον ξέκανε

Παιχνίδι ειν' η ζωή μα όχι για ψιλά
χάνεται η ψυχη κι ίσως το σώμα
αν χάσετε δεν έχει θέση εκεί ψηλά
ποιο μπαρ θα σε δεχτεί αν είσαι λιώμα;
μα κι αν κερδίσετε θαναι μια ακόμα
(γυναίκα που λαμπάδιασε σαν άχυρο)
για μια μοναχα νύχτα σας το λέω μα
για τόσα λίγα κρίμα τέτοιο ενέχυρο

Καθένας ας μ' ακούσει και συμπέρασμα θα βγάλει πως απλές αλήθειες λέω
χειμώνα καλοκαίρι ειναι το κέρασμα καλόδεχτο και το κορίτσι ωραίο
και λάμπει σαν το νόμισμα το νέο
(που ανεμομάζωμα είναι και σκορπίζεται)
μα εγώ σιγά το λέω σα να φταίω
η ήρα απ' το στάρι δε χωρίζεται

Στίχοι: Francois Villon

Μετάφραση: Γ.Κοροπούλης

Αφιερωμένο στο Μιχάλη Καλτεζά, στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, στα παιδιά του Πολυτεχνείου του 1973 κι σε όλα εκείνα τα παιδιά που "έφυγαν", κι "φεύγουν" καθημερινά.

Μελοποίησεις που εχουν γίνει στο παραπάνω ποίημα:

Απο τον Θάνο Ανεστόπουλο, ΕΔΩ!

Απο τα Υπόγεια Ρεύματα, ΕΔΩ!